Τρίτη 28 Μαΐου 2013

ΟΙ ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΤΟΥ Ρ. (ΜΕΡΟΣ 6)

ΟΙ ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΤΟΥ Ρ.

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 6: ΑΠΟ ΤΟ ΚΕΝΟ ΤΟΥ ΚΡΥΟΥ ΗΛΙΟΥ ΚΑΙ ΠΕΡΑ
Ο Ρ. βίωσε για άλλη μια φορά το πέρασμα από τη ζωή στο θάνατο και πάλι στη ζωή. Με πολύ μεγαλύτερη ένταση φυσικά και σύγχυση που έσκιζε κάθε κύτταρο του κορμιού του. Τόσο φοβερή ήταν η σύγχυση που ένιωσε ώστε ξέχασε μια για πάντα την ταυτότητά του. Χωρίς ταυτότητα όμως, χωρίς Εγώ, δεν υπάρχει Συνείδηση, ούτε αντίληψη πάνω στο Χώρο και στο Χρόνο. Έτσι ο Ρ. επανασχηματίστηκε (αρκετά ευχάριστα) στο κέντρο ενός ανενεργού Ήλιου. Δεν ήταν όμως όραση αυτό που τον έκανε να δει, αλλά κάτι βαθύτερο που είχε να κάνει με τον Ήλιο ως οντότητα.
Ο Ρ. “έβλεπε” ένα κενό. Το κενό έμοιαζε να εκτείνεται στο άπειρο, παρ' όλα αυτά είχε μακρυά ένα όριο που το χώριζε από το εξωτερικό του Ήλιου. Ροή ενέργειας με τη μορφή αύρας κυμάτιζε πολύχρωμη στο χώρο και διακλαδιζόταν χαοτικά.
“Μάλλον”, σκέφτηκε ο Ρ., “είναι αρκετά αδύναμο αυτό το φαινόμενο για το είδος του. Ή θα είναι Ήλιος στη Γέννηση ή θα είναι Ήλιος λίγο πριν πεθάνει.”
Η Ροή έφτασε μπροστά του και σχημάτισε αδρά μια γαλαζωπή καλλίγραμμη γυναικεία φιγούρα. Η φιγούρα χόρευε μια αρχαία εκδοχή της συμπαντικής μουσικής και από το χορό της μιλούσε χωρίς την ανάγκη ομιλίας και ακοής. Αυτό που κατάλαβε ο Ρ. ήταν πως για να γίνει Χρονοναύτης με υλική υπόσταση και να βρει τα Σανδάλια έπρεπε να κάνει έρωτα με τη γυναικεία μορφή. Άβουλα, από το υπνωτιστικό ερωτικό κάλεσμα της Ροής για ένωση και δημιουργία, μπήκε ολόκληρος μέσα στο γαλάζιο ον και ένιωσε ηδονικά όταν με ιλιγγιώδη ταχύτητα τα κύτταρά του ανασυντέθηκαν σε υλική διάσταση. Γεννημένος άνθρωπος, νέος και με καλή φυσική κατάσταση. Ιδιαίτερο προνόμιο του Χρονοναύτη πρέπει να ήταν ότι μετενσαρκώνεται στην πιο πρακτική μορφή για λόγους Ισορροπίας. Και ο Ρ. πλέον δεν υπήρχε. Υπήρχε μόνο ο Χρονοναύτης (που για άγνωστους για τον αναγνώστη λόγους θα συνεχίσουμε να αποκαλούμε Ρ.)
Οξυγόνο κατέκλυσε το αναπνευστικό σύστημα του Ρ. καθώς αυτός κοίταξε τα πόδια του για να δει τα Σανδάλια. Τα Σανδάλια όμως δεν ήταν εκεί, ούτε πουθενά τριγύρω. Καθώς ο Ρ. προσπαθούσε να ανασυντάξει τη μνήμη του δεν μπορούσε να μην αφαιρείται από το όμορφο και παράδοξο τοπίο που αντίκριζε. Ήταν νύχτα και στον ορίζοντα κυριαρχούσε το μωβ και το μπλε. Γιγάντια πτηνά και ιπτάμενα οχήματα έκαναν κύκλους σε έναν γεμάτο αστέρια ουρανό. Αυτό που συνέβη όμως εκείνη τη στιγμή κατάφερε να υπερβεί την αρμονία του κόσμου εκείνου.
Από μεταλλικά μηχανήματα στο έδαφος εκτοξεύτηκαν εκατοντάδες πολύχρωμες οβίδες, κάθε οβίδα ανατιναζόταν σε ένα σύννεφο μπλε, πράσινου, κόκκινου ή μωβ. Οι εκρήξεις δημιουργούσαν ξεχωριστά ηχητικά κύματα, που σε συνδυασμό συνέθεταν μαγευτικές μελωδίες. Αυτό ήταν μάλλον η πιο αδιαμφισβήτητη απόδειξη πως ο προγραμματισμός της φυσικής πραγματικότητας ήταν αρκετά διαφορετικός από αυτόν που είχε συνηθίσει ο Ρ. Τα συναισθήματα του ήταν ανάμεικτα μέχρι πριν λίγο, αλλά πλέον η ταραχή του ήταν συνειδητοποίηση.