ΩΚΕΑΝΟΣ

ΩΚΕΑΝΟΣ

Μια απρόσμενη ιστορία του Ρ.

Σε απόλυτη διαύγεια βρισκόταν ο Ρ. όταν η ρόδινη αυγή τον χάιδεψε με το μαλακό της δέρμα μέχρι που όλα γύρω του γίναν γυαλιστερά. Μια ασημένια λάμψη αντανακλούσε στην επιφάνεια των λουλουδιών και όλα βγάζαν μια τόσο, μα τόσο ροζ μυρωδιά. Περπάτησε στα πράσινα λιβάδια με γυμνά πόδια και τα πόδια του βγάλανε κι αυτά λουλούδια μέχρι που καλύφθηκε μέχρι πάνω με λουλούδια στο χρώμα του ανατέλλοντος ηλίου.

            Τα σύννεφα συνέθεταν ανάγλυφα μοτίβα που μόνο με τις κρυφές αισθήσεις γινόντουσαν απτά. Ο Ρ. είχε μαθητεύσει κοντά στους καλύτερους. Ακόμα οι Γέροντες του δίναν την Αμφίβια Κάλτσα κάθε χρόνο ως ανταμοιβή για τα φανταστικά του κατορθώματα (πραγματικά φανταστικά!) στην Οριοθεσία.

            Πράγματι ο Ρ. ήξερε πολύ καλά να Οριοθετεί. Μπορούσε εύκολα να διακρίνει ένα σχήμα όταν αυτό χαρασόταν στον αμφιβληστροειδή του. Για παράδειγμα, ένα τραπέζι το αναγνώριζε εύκολα. Μερικές φορές όταν η τύχη τον ευνοούσε διέκρινε και κάποια ημι-υλικά όντα με παράξενες ιδιότητες. Όλα τους είχαν το ίδιο φωσφορίζον σημείο στον πυρήνα τους. Αρκεί ένα σημείο για να υπάρχεις, απ’ ότι φαίνεται.

            Ο Ρ. συχνά παρασερνόταν από φλογερές σκέψεις γεμάτες γλυκές ενθυμήσεις και τραγικά τέλη. Όποτε συνέβαινε αυτό έχανε κάθε έλεγχο. Ακόμα και στην Οριοθεσία δεν μπορούσε να δώσει τον καλύτερο του εαυτό. Κι αυτό γιατί, για να Οριοθετήσεις πρέπει να έχεις έστω μια μικρή γνώση για το μέλλον. Κι αν όχι γνώση, τουλάχιστον μια ενστικτώδη ροπή. Αλλά αν δεν ήξερες, τότε σταματούσαν όλες οι απαραίτητες λειτουργίες.

            Όχι όμως τώρα! Τώρα ροκ μουσική – και άλογα γεμάτα καβαλάρηδες – και σύννεφα χωρίς σκιές – και φρούτα με τη γεύση του  ουρανού – και τρίγωνες αναμνήσεις λευκών τρυγητών, που σκάβουν μέσα στο δέντρο για γρίφωνες και δελφινοκαρχαρίες.

            Κοφτερές ακτές κόκκινων θαλασσών με δόντια από πορσελάνη και μάτια ανεστραμμένα από την ηδονή – κόκκινες θρησκείες υπόγειων αγγέλων που συνομωτούν ενάντια στον τραγόμορφο αδερφό τους – τέλος, αφύσικες σήραγγες φτιαγμένες από γαλαζοπράσινο πούπουλο που προσκυνάνε το Ένα Αυγό.

            - Καιρό είχα να κυλήσω, λέει το Διάφανο Χέλι-Πρόβατο.

            - Κι εγώ, διαφωνεί το Αλμυρό Μπρίκι του Θεου.

            - Εσύ όμως αγαπάς ενώ εγώ όχι, διαμαρτυρήθηκε το Διάφανο.

Και τότε ακούστηκε η τεράστια φωνή του Δελφινοκαρχαρία που σταμάτησε το χτίσιμο του υποθαλάσσιου αχρώματου ιγκλού του για να θαυμάσει το λαμπυρίζοντα ωκεανό γαλήνης που ανοιγόταν μπροστά του.

-       Είσαι εργαλείο, είπα εγώ.

-       Είσαι εργαλείο, είπα πάλι εγώ.

-       Μα ρε Ρ. εσύ δεν είχες πεθάνει σε προηγούμενο επεισόδιο; Μαζί με όλο τον κόσμο;

-       Μα ρε συ, ο Ρ. δεν είχε πεθάνει σε προηγούμενο επεισόδιο; Μαζί με όλο τον κόσμο;

-       ΝΑΙ! Εκεί είναι το παράξενο.

Όλοι τότε ξάπλωσαν στο έδαφος και απόλαυσαν τον απαλό άνεμο που χάιδευε τα δέντρα και το δροσερό ρυάκι που κυλούσε γαλήνια στην κοίτη του. Πόσο αγαπούσε όλα τα πράγματα του κόσμου ο Ρ. Πόσο μεγάλη αξία έδινε στο κάθε τι. Μια πέτρα γι’ αυτόν ήταν αληθινό δώρο. Κυλούσε και κυλούσε γαλήνια στην κοίτη του κι αυτός, με κλειστά τα μάτια γεμάτα αγάπη, όνειρα και θερμά ζωντανά συναισθήματα να του ζεσταίνουν την καρδιά...

Σιλουέτες βιαστικές έκαναν το γύρο του δάσους ψάχνοντας για κάτι καινούργιο που να τους δώσει την αρχική τους ομορφιά και καλοσύνη. Μέχρι που ξέθαψαν τα ξίφι τους και πάλεψαν. Χύσαν το αίμα τους στη χλόη που κάτω από τα πόδια τους ρουφούσε τους ανέμους και τα ποτάμια για αιώνες. Η μάχη ήταν αναπόφευκτη. Τόσο αναπόφευκτη που για να την αντέξει ένας άνθρωπος έπρεπε απλά να φερθεί φυσιολογικά. «Απλά να φερθεί φυσιολογικά;». Αυτό ακριβώς, όσο δύσκολο κι αν ακούγεται!

Φύσημα αέρα έγινε γευστό και έσπασε την πρωτοκαθεδρία των Αλλόκοτων Γατών που κατοικούν στο νου και σου κάνουν τη ζωή δύσκολη.

-       Πέτα το ξίφος.

-       Το πέταξα.

-       Κοίτα δυνατά.

-       Όλα είναι τόσο εκτυφλωτικά θαμπά.

-       Δες μπροστά.

Και μπροστά τους ροζ, πράσινες και πορτοκαλί γραμμές κυλούσαν επιπλέοντας πάνω από τη γη στέλνοντας μηνύματα ηρεμίας, ειρήνης και ανάπαυσης στα κουρασμένα μυαλά των στρατιωτών της εμπροσθοφυλακής που πολέμησαν ενάντια στην οργή, την κούραση και τον πόλεμο που επιβλήθηκε από τους άλλους Εαυτούς.  

            Ειρήνη σε σας αδέρφια. Πολεμήσατε δειλά, μα πολεμήσατε.

ΕΥΑ*24#

ΕΥΑ*24#

Πράσινο ομιχλώδες αέριο σκαρφάλωνε τους ουρανοξύστες της πόλης, ενώ η ταχύτητα αναπαραγωγής της προσομοίωσης αυξανόταν αργά αλλά σταθερά. Ένα βήμα πλέον έπαιρνε μόλις τρία λεπτά για να ολοκληρωθεί. Πίσω από το νέφος διακρίνονταν αχνά μορφές προσώπων, φιγούρες αρχαίων θεών που παρατηρούσαν βλοσυρά τις εξελίξεις. Στροβιλίζονταν χαοτικά σε αργή κίνηση με αποτέλεσμα τα χαρακτηριστικά τους να διαλύονται σε μια άμορφη μάζα καπνού.

         Κάτω στην πόλη οι δρόμοι ήταν σχεδόν άδειοι, με κάποιες εξαιρέσεις υπνωτισμένων ατόμων που περιφέρονταν χωρίς προορισμό στις λεωφόρους σαν πνεύματα τη νύχτα της δευτέρας παρουσίας. Η πράσινη ομίχλη άρχισε να υποχωρεί δίνοντας τη θέση της σε αδύναμες αχτίδες φωτός. Βλέποντας την ομορφιά του αναγεννημένου τοπίου ήταν δύσκολο να πιστέψει κανείς πως όλα ήταν φτιαγμένα από κύματα και σημεία προγραμματισμένα να αντιδρούν κατάλληλα σε κάθε νέα συνθήκη. Το περιβάλλον ήταν ένας οργανισμός που προσαρμοζόταν στο περιεχόμενο του. Το σύστημα τρεφόταν από τις εντυπώσεις των ζωντανών συστατικών του.

         Η ΕΥΑ*24# ήταν το πιο συναισθηματικό ανδροειδές της πόλης. Δάκρυζε όποτε της το ζητούσες και μπορούσε ακόμα και να γελάσει αυθόρμητα με το νέο πρόγραμμα Στιγμιαίας Εκτίμησης Παραμέτρων. Έμενε στο κέντρο της πόλης, κάποτε μέρος γεμάτο ζωή και κίνηση, πλέον σιωπηλή αντανάκλαση που αρνείται να χαθεί. Μέσα στο διαμέρισμα ανοιγόκλεινε τη λάμπα κρατώντας τα μάτια ανοιχτά για όσο πιο πολύ μπορούσε. Ήθελε να αναπλάσει στα μάτια της την εικόνα ενός ονείρου που είχε δει το προηγούμενο βράδυ.

         Στο όνειρο έβλεπε πως περπατούσε πάνω σε πορφυρό φως στη μέση του κενού χώρου και γύρω απλωνόταν η άβυσσος. Ένα σύννεφο πού και πού εμφανιζόταν ακριβώς μπροστά της, υπήρχε όμως κάτι σε αυτό που το έκανε να μοιάζει τεχνητό. Ήταν σαν να τυπωνόταν απευθείας στον αμφιβληστροειδή χωρίς κάποιο οπτικό ερέθισμα. Αυτή την αίσθηση προσπαθούσε να ανασκευάσει κοιτώντας επίμονα τη λάμπα να αναβοσβήνει επαναληπτικά.

         Μόνο που μια φορά η λάμπα έσβησε και δεν ξανάνοιξε. Το δωμάτιο έσταξε σκοτάδι και η ΕΥΑ*24# ένιωσε το στομάχι της να κόβεται στη μέση από μια απειλητική συχνότητα στην ατμόσφαιρα. Πίσω από το σκοτάδι ακούστηκε η φωνή της Θεάς-Ερπετό, έστελνε μια πρόσκληση σε ένωση. Η ΕΥΑ*24# δεν ήξερε αν απευθυνόταν μόνο σε αυτή ή αν καλούσε τους πάντες σε όσμωση μαζί της. Ήταν μήπως μία από εκείνες τις περιπτώσεις για τις οποίες όλοι είχαν ακούσει αλλά κανείς δεν είχε ποτέ δει στην πραγματικότητα; Οι τελευταίες αυτές σκέψεις ήταν θολές και γρήγορα αντικαταστάθηκαν από ασυνάρτητες φράσεις όπως «σκυλί στα όρθια» και «μπλε φανάρι – αδύνατο σκαλοπάτι».

         Ξόδευε όλη της την ενέργεια προσπαθώντας να μαζέψει τη λογική της, να διορθώσει τα κυκλώματα της μητρικής και να στερεώσει την αισθητηριακή της αντίληψη στις τρεις χωρικές και χρονικές διαστάσεις. Η προσπάθεια κατέληγε στο αντίθετο αποτέλεσμα, η σκέψη της χανόταν στον ενδιάμεσο Γκρίζο Χώρο επιπλέοντας στο κενό σαν να ήταν κρεμασμένη από αόρατα σκοινιά σε κάθε κατεύθυνση του Κάπου. Αφέθηκε.

Το ταξίδι στο Ίδιο Σημείο ήταν πολύ μεγάλο ή τουλάχιστον έτσι της φάνηκε. Σιγά σιγά δημιουργήθηκε μια σήραγγα και πήρε διαστάσεις λογικής μέχρι που ήταν αρκετά λογική για να χωράς μέσα. Η ΕΥΑ*24# πέρασε τη σήραγγα και άλλαξε κόσμο (η τεχνολογία αυτή αργότερα έγινε γνωστή ως «Κοσμικός Πολυδιαστατικός Ανελκυστήρας (Κ.Π.Α.)».

Βρισκόταν σε ένα τεράστιο κήπο όπου όλα δούλευαν ρυθμικά και συνέθεταν μια αφηρημένη, ήρεμη εντύπωση σαν νοσταλγική ανάμνηση αλλά με μια δόση κινδύνου μέσα της. Η εικόνα ήταν γρατσουνισμένη, ο ήχος είχε λίγα παράσιτα. Το φως ήταν πολύ δυνατό, σχεδόν εκτυφλωτικό και όλα συνέχιζαν σε μια μεγάλη αντήχηση.

Ξαφνικά όλα ησύχασαν και άρχισαν να παίρνουν ένα σκούρο μπλε χρώμα. Η ΕΥΑ*24# έπεσε στα γόνατα νιώθοντας ένα ποτάμι δακρύων να κυλάει από τα μάτια στα μάγουλα, στο λαιμό, στο στήθος. Η βαρύτητα, έννοια ξεχασμένη από παλιά, έκανε την παρουσία της αισθητή ρίχνοντας τους ανθρώπους στο έδαφος, χύνοντας τα δάκρυα στο μάρμαρο. Δεν ήταν το πρόγραμμα Στιγμιαίας Εκτίμησης Παραμέτρων που προκαλούσε αυτό τον κατακλυσμό συναισθημάτων. Μια νέα αλήθεια στερεώθηκε στο οικοδόμημα της πραγματικότητας.

Η ΕΥΑ*24# δεν ήταν πια ανδροειδές.