Σάββατο 20 Σεπτεμβρίου 2014

ΝΕΥΤΟΝΙΟΣ ΧΟΡΟΣ

ΝΕΥΤΟΝΙΟΣ ΧΟΡΟΣ

Παλμός. Μηχανικοί ρυθμοί ανάμεσα σε μεταλλικά τοιχώματα. Μια λεπτή κι αισθαντική γυναικεία φωνή αντηχούσε στο χώρο διαπερνώντας κυκλώματα και συνδέσεις. Τιτιβίσματα, θρόισμα φύλλων, τρεχούμενα νερά και κραυγές συμπλήρωναν το ηχητικό χαλί πίσω από την οπτική σύνθεση.
Σε ένα δωμάτιο περπάτησε ένα πλάσμα αμφισβητούμενης μορφής και πλησίασε την κεντρική κονσόλα. Ήταν γαλάζιο και ασημένιο, γυάλιζε και περπατούσε στα δύο. Πρώτα ρύθμισε δυο-τρεις μοχλούς. Στη συνέχεια άναψε μερικά λαμπάκια και έστειλε την εντολή στα Κεντρικά. Κλάσματα δευτερολέπτου μετά η οθόνη έγινε τετραδιάστατη. Το σχέδιο είχε εγκριθεί. Το πλάσμα πέρασε ανάμεσα από τις φαινομενικές αναπαραστάσεις της τέταρτης διάστασης και έχασε την εδώ ύλη του. Από αυτό το σημείο είναι μάλλον αδύνατο να περιγράψουμε τις εμπειρίες του (ξεκάθαρα λόγω έλλειψης γνώσεων).
Πίσω στον οικισμό η φυλή υπέφερε από την αγωνία της για την έκβαση των γεγονότων. Χωρίς προειδοποίηση, χωρίς καμία συσχέτιση με το Πριν ή το Μετά, πληγές έσκισαν τη γη και από αυτές αναδύθηκαν θείες οσμές λουλουδιών από ολόκληρο το Σύννεφο της Οόρτης. Κλαδιά τύλιξαν τα όντα και τρύπωσαν στα αυτιά τους σε ρυθμό σπείρας μέχρι να φτάσουν τον εσωτερικό φλοιό. Προεκτάθηκαν στους νευρώνες και μεταμόρφωσαν τα κύτταρα σε γιγάντια, σφαιρικά σαλιγκάρια.
Τα σφαιρικά σαλιγκάρια ήταν η πρώτη μορφή ζωής που σχηματίστηκε σε εκείνο το μέρος του Χώρου. Βασικό συστατικό της βιοσύνθεσής τους ήταν κάτι σαν τη ζάχαρη, μια πηγή ζωής που λατρευόταν σαν θεότητα από τους μονοκύτταρους οργανισμούς που ζούσαν εκεί. Και όπως ακριβώς συμβαίνει με κάθε κυρίαρχο είδος, μια μέρα εξαλείφθηκαν.

Όλα ακμάζουν και φθείρονται, ανθίζουν και σαπίζουν, γεννιούνται και πεθαίνουν και μετά πάλι απ΄ την αρχή. Στην πορεία το μόνο που κάνουν είναι να κινούνται με τρόπο ανούσιο, νευρικό, μονότονο. Αφελή και διασκεδαστικό. Γιορτάζοντας κάθε εκατοστό που διανύουν σαν μοναδική ευκαιρία παιχνιδιού στη μέση του Μεγάλου Σκοταδιού.