Ο
ΚΗΠΟΣ
Η
Ανθή έχει έναν όμορφο κήπο. Και κάθε βράδυ σε αυτό τον κήπο φυτρώνουν μαύρα
λουλούδια. Το πρωί οι δροσοσταλίδες τους αναπληρώνουν τα δάκρυα που έχασε η
Ανθή κατά τη διάρκεια της μέρας. Αυτός ο κήπος διατηρείται αποκλειστικά και
μόνο από τη θλίψη της. Αξίζει λοιπόν η
Ανθή να ευτυχίσει, αν είναι να χαθεί ο όμορφος κήπος της;
Το
κρεβάτι ήταν κρύο από τον ιδρώτα που χύθηκε τη νύχτα. Πυρετός. Και ενώ είναι
εύκολο να πει κανείς πως αυτό που βλέπει δεν είναι παρά μια εκδοχή (και μάλιστα
διαρκώς μεταβλητή), παραμένει αρκετά δύσκολο να το κάνει βίωμα και να ζήσει με
αυτό.
Το
καλοκαίρι έφτασε γρήγορα και οι αναμνήσεις των τελευταίων μηνών ήταν θολές. Η
Ανθή μια μέρα έφτασε στο συμπέρασμα πως δεν είχε συλλάβει τίποτα πραγματικά και
μια βαριά μελαγχολία πλάκωσε την ψυχή της. Όλες τις οι μνήμες, τα φιλιά, τα
ταξίδια, οι άνθρωποι έπαιζαν πλέον στην οθόνη του μυαλού της σαν τηλεοπτική,
στερεοτυπική εκδοχή της αλήθειας. Καμία εμπειρία δεν μπορούσε να αναπαράγει και
όσο πιο συχνά μιλούσε για αυτή, τόσο πιο πολύ διαστρεβλωνόταν και η απόκτησή
της γινόταν πιο φευγαλέα.
Και
μιλώντας για αυτά θα πρέπει να επισημανθεί πως η Ανθή δεν είναι στην
πραγματικότητα άνθρωπος. Κάθε ανθρώπινο ον έχει ημερομηνία λήξης. Κάθε κείμενο έχει ημερομηνία λήξης. Αυτή όμως
μένει εκεί για πάντα, είναι ένα από τα παράξενα δημιουργήματα του Συλλογικού
Ασυνείδητου. Μια εικόνα που συντίθεται
από τα μικρά κομματάκια των ιδεών όλων των ανθρώπων που έχουν περάσει.
Κοίτα
την να χαμογελά. Θα σε αγαπά όπως σε αγαπούσε γιατί έχει καταφέρει το "να
μην σκέφτεται". Το σκούρο πέπλο της πραγματικότητας σηκώνεται και μπροστά
της αποκαλύπτεται η Ύπαρξη σε όλη της την απεραντοσύνη...
