ΩΚΕΑΝΟΣ

ΩΚΕΑΝΟΣ

Μια απρόσμενη ιστορία του Ρ.

Σε απόλυτη διαύγεια βρισκόταν ο Ρ. όταν η ρόδινη αυγή τον χάιδεψε με το μαλακό της δέρμα μέχρι που όλα γύρω του γίναν γυαλιστερά. Μια ασημένια λάμψη αντανακλούσε στην επιφάνεια των λουλουδιών και όλα βγάζαν μια τόσο, μα τόσο ροζ μυρωδιά. Περπάτησε στα πράσινα λιβάδια με γυμνά πόδια και τα πόδια του βγάλανε κι αυτά λουλούδια μέχρι που καλύφθηκε μέχρι πάνω με λουλούδια στο χρώμα του ανατέλλοντος ηλίου.

            Τα σύννεφα συνέθεταν ανάγλυφα μοτίβα που μόνο με τις κρυφές αισθήσεις γινόντουσαν απτά. Ο Ρ. είχε μαθητεύσει κοντά στους καλύτερους. Ακόμα οι Γέροντες του δίναν την Αμφίβια Κάλτσα κάθε χρόνο ως ανταμοιβή για τα φανταστικά του κατορθώματα (πραγματικά φανταστικά!) στην Οριοθεσία.

            Πράγματι ο Ρ. ήξερε πολύ καλά να Οριοθετεί. Μπορούσε εύκολα να διακρίνει ένα σχήμα όταν αυτό χαρασόταν στον αμφιβληστροειδή του. Για παράδειγμα, ένα τραπέζι το αναγνώριζε εύκολα. Μερικές φορές όταν η τύχη τον ευνοούσε διέκρινε και κάποια ημι-υλικά όντα με παράξενες ιδιότητες. Όλα τους είχαν το ίδιο φωσφορίζον σημείο στον πυρήνα τους. Αρκεί ένα σημείο για να υπάρχεις, απ’ ότι φαίνεται.

            Ο Ρ. συχνά παρασερνόταν από φλογερές σκέψεις γεμάτες γλυκές ενθυμήσεις και τραγικά τέλη. Όποτε συνέβαινε αυτό έχανε κάθε έλεγχο. Ακόμα και στην Οριοθεσία δεν μπορούσε να δώσει τον καλύτερο του εαυτό. Κι αυτό γιατί, για να Οριοθετήσεις πρέπει να έχεις έστω μια μικρή γνώση για το μέλλον. Κι αν όχι γνώση, τουλάχιστον μια ενστικτώδη ροπή. Αλλά αν δεν ήξερες, τότε σταματούσαν όλες οι απαραίτητες λειτουργίες.

            Όχι όμως τώρα! Τώρα ροκ μουσική – και άλογα γεμάτα καβαλάρηδες – και σύννεφα χωρίς σκιές – και φρούτα με τη γεύση του  ουρανού – και τρίγωνες αναμνήσεις λευκών τρυγητών, που σκάβουν μέσα στο δέντρο για γρίφωνες και δελφινοκαρχαρίες.

            Κοφτερές ακτές κόκκινων θαλασσών με δόντια από πορσελάνη και μάτια ανεστραμμένα από την ηδονή – κόκκινες θρησκείες υπόγειων αγγέλων που συνομωτούν ενάντια στον τραγόμορφο αδερφό τους – τέλος, αφύσικες σήραγγες φτιαγμένες από γαλαζοπράσινο πούπουλο που προσκυνάνε το Ένα Αυγό.

            - Καιρό είχα να κυλήσω, λέει το Διάφανο Χέλι-Πρόβατο.

            - Κι εγώ, διαφωνεί το Αλμυρό Μπρίκι του Θεου.

            - Εσύ όμως αγαπάς ενώ εγώ όχι, διαμαρτυρήθηκε το Διάφανο.

Και τότε ακούστηκε η τεράστια φωνή του Δελφινοκαρχαρία που σταμάτησε το χτίσιμο του υποθαλάσσιου αχρώματου ιγκλού του για να θαυμάσει το λαμπυρίζοντα ωκεανό γαλήνης που ανοιγόταν μπροστά του.

-       Είσαι εργαλείο, είπα εγώ.

-       Είσαι εργαλείο, είπα πάλι εγώ.

-       Μα ρε Ρ. εσύ δεν είχες πεθάνει σε προηγούμενο επεισόδιο; Μαζί με όλο τον κόσμο;

-       Μα ρε συ, ο Ρ. δεν είχε πεθάνει σε προηγούμενο επεισόδιο; Μαζί με όλο τον κόσμο;

-       ΝΑΙ! Εκεί είναι το παράξενο.

Όλοι τότε ξάπλωσαν στο έδαφος και απόλαυσαν τον απαλό άνεμο που χάιδευε τα δέντρα και το δροσερό ρυάκι που κυλούσε γαλήνια στην κοίτη του. Πόσο αγαπούσε όλα τα πράγματα του κόσμου ο Ρ. Πόσο μεγάλη αξία έδινε στο κάθε τι. Μια πέτρα γι’ αυτόν ήταν αληθινό δώρο. Κυλούσε και κυλούσε γαλήνια στην κοίτη του κι αυτός, με κλειστά τα μάτια γεμάτα αγάπη, όνειρα και θερμά ζωντανά συναισθήματα να του ζεσταίνουν την καρδιά...

Σιλουέτες βιαστικές έκαναν το γύρο του δάσους ψάχνοντας για κάτι καινούργιο που να τους δώσει την αρχική τους ομορφιά και καλοσύνη. Μέχρι που ξέθαψαν τα ξίφι τους και πάλεψαν. Χύσαν το αίμα τους στη χλόη που κάτω από τα πόδια τους ρουφούσε τους ανέμους και τα ποτάμια για αιώνες. Η μάχη ήταν αναπόφευκτη. Τόσο αναπόφευκτη που για να την αντέξει ένας άνθρωπος έπρεπε απλά να φερθεί φυσιολογικά. «Απλά να φερθεί φυσιολογικά;». Αυτό ακριβώς, όσο δύσκολο κι αν ακούγεται!

Φύσημα αέρα έγινε γευστό και έσπασε την πρωτοκαθεδρία των Αλλόκοτων Γατών που κατοικούν στο νου και σου κάνουν τη ζωή δύσκολη.

-       Πέτα το ξίφος.

-       Το πέταξα.

-       Κοίτα δυνατά.

-       Όλα είναι τόσο εκτυφλωτικά θαμπά.

-       Δες μπροστά.

Και μπροστά τους ροζ, πράσινες και πορτοκαλί γραμμές κυλούσαν επιπλέοντας πάνω από τη γη στέλνοντας μηνύματα ηρεμίας, ειρήνης και ανάπαυσης στα κουρασμένα μυαλά των στρατιωτών της εμπροσθοφυλακής που πολέμησαν ενάντια στην οργή, την κούραση και τον πόλεμο που επιβλήθηκε από τους άλλους Εαυτούς.  

            Ειρήνη σε σας αδέρφια. Πολεμήσατε δειλά, μα πολεμήσατε.