ΤΑΔΕ ΕΦΗ ΑΣΤΡΟΚΟΥΝΕΛΟΣ 356

ΤΑΔΕ ΕΦΗ ΑΣΤΡΟΚΟΥΝΕΛΟΣ 356

Ήταν η χρονιά 666.666.666 μ.Κ. στο γαλαξία του Σάντουιτς. Ο καιρός ήταν παράξενος, ειδικά στον πλανήτη των Αστροκούνελων. Πράσινες νιφάδες χλωρίου έπεφταν ασταμάτητα από τον γκρίζο ουρανό και παντού υπήρχαν λιμνούλες ραδιενεργού οξέως. Όλοι οι κάτοικοι του πλανήτη έμεναν κλεισμένοι στα θολωτά, κάτασπρα σπιτάκια τους και απολάμβαναν στιγμές ζεστασιάς με τις πολυμελείς οικογένειές τους.

Όλοι εκτός από έναν. Τον Αστροκούνελο 356. Το συγκεκριμένο ζωάκι είχε προσβληθεί από μια βαριά ασθένεια που χτυπά κατευθείαν στο νευρικό σύστημα και επηρεάζει τις εγκεφαλικές λειτουργίες σε σημείο ανυπόφορης σύγχυσης. Μην αντέχοντας άλλο στη φωλιά του ο Αστροκούνελος αποφάσισε να βγει έξω και να κάνει μια βόλτα. Ήθελε να σκεφτεί, να έρθει αντιμέτωπος με τους δαίμονες που είχαν εισβάλει στον ευαίσθητο οργανισμό του.

Περπατώντας μέσα από σκοτεινά πάρκα γεμάτα στρογγυλά δέντρα και σπειροειδείς θάμνους ο ήρωάς μας είχε χαθεί στις σκοτεινές γωνιές της σκέψης του. Παρά την κακοκαιρία, στα παγκάκια του πάρκου κάθονταν ορισμένα τολμηρά ζευγαράκια άσπρων, τριχωτών πλασμάτων με πεταχτά αυτιά. Τα μεταλλαγμένα πουλάκια έβγαζαν τσιριχτούς ήχους και ο αέρας μύριζε υδροκυάνιο και σεροτονίνη.

Η ατμόσφαιρα έφερε στον Αστροκούνελο 356 στιγμές από το παρελθόν του. Δεν είχαν περάσει πάνω από 7-8 δισκοημερόνια από τότε που είχε γνωρίσει τη γλυκιά Καραμέλα σε ένα οργιαστικό πάρτυ στον διαστημικό σταθμό FGS. Η αγνή ομορφιά της και η γεμάτη καλοσύνη και δίψα για ελευθερία ψυχή της είχαν συγκλονίσει το νεαρό  Αστροκούνελο. Ζαλισμένος από το γλυκό φωσφοριζέ κραζί (κάτι σαν το κρασί αλλά φτιαγμένο από πυρήνες κομητών) την προσέγγισε με ενθουσιασμό και προς μεγάλη του χαρά τα αισθήματα ήταν αμοιβαία.

Ο Αστροκούνελος και η Καραμέλα ερωτεύτηκαν και τη στιγμή εκείνη μια μεγάλη κοσμική διαδικασία πήρε μπρος. Η διαδικασία της εσωτερικής ωριμότητας του Ατόμου. Πρέπει εδώ να τονίσουμε ότι η αλλαγή είναι το αγαπημένο χόμπι των συμπαντικών δυνάμεων που καθορίζουν τις ζωές μας, φαίνεται πραγματικά να το διασκεδάζουν.

Οι δυο τους έζησαν στιγμές ανόθευτης ευτυχίας. Εικόνες κατέκλυσαν τη μνήμη του Αστρικού μας Κουνελιού, αναμνήσεις από τον Ανθρωπολογικό Κήπο του Ζορν, προβολές τετραδιάστατων ταινιών στην αίθουσα του δορυφόρου Σόλεμν, βόλτες στη Χρυσή Πλατεία, διακοπές στην Κρυφή Πηγή της Ανατολής. Αυτό που κυριαρχούσε όμως ήταν το συναίσθημα του να κοιμούνται αγκαλιασμένοι μετά από μια εξαντλητική κι ευφορική ανταλλαγή ορμονών.

Υπήρχε όμως ένα βασικό πρόβλημα στη σχέση αυτή. Η Καραμέλα ήταν από τον πλανήτη των Ομιλούντων Αιλουροειδών, ο οποίος απείχε τουλάχιστον χίλια δισκοημερόνια από τον πλανήτη των Αστροκούνελων. Η απόσταση επέτρεπε στα ζωάκια να βρίσκονται μόνο για συγκεκριμένες χρονικές περιόδους και γι’ αυτό σιγά σιγά η ένταση των συναισθημάτων άρχισε να πέφτει. Η Καραμέλα πίστεψε πως ο Αστροκούνελος της ίσως να μην ήταν τόσο ερωτευμένος μαζί της όσο αυτή ήταν μαζί του. Σε αυτό συνέβαλε και το λάθος που είχε κάνει ο Αστροκούνελος πηγαίνοντας με μια ασήμαντη για αυτόν κουνέλα, αλλά φυσικά καμία λογική εξήγηση δεν μπορεί να γιατρέψει τον πληγωμένο εγωισμό ενός θηλυκού.

Έτυχε εκείνο τον καιρό η Καραμέλα να γνωρίσει το μεγαλόσωμο Πιτ. Ο Πιτ εκδήλωσε μεγάλη επιθυμία για εκείνη και αυτή τη συνεπήραν οι υποσχέσεις του για ασφάλεια και οι kinky σεξουαλικές του προτιμήσεις. Με το που το έμαθε αυτό ο Αστροκούνελος έτρεξε στον πλανήτη των Αιλουροειδών με το ταχύτερο διαστημόπλοιο. Ενώ της εξήγησε άπειρες φορές πόσο την αγαπάει και πόσο σημαντική είναι για αυτόν, εκείνη δεν μπορούσε να ξανανιώσει το ίδιο κι έτσι έβαλε ένα ψυχρό τείχος ανάμεσά τους. Του ζήτησε να σταματήσουν να βρίσκονται.

Το Κουνέλι των Άστρων, αριθμός 356, μόλις είχε καταλάβει την αιτία της ασθένειάς του. Ήταν η απόρριψη, η απαράδεκτη πράξη του να σου αρνούνται να δώσεις αγάπη τη στιγμή που το ‘χεις τη μεγαλύτερη ανάγκη. Ο ωκεανός των χημικών ενώσεων που δημιουργούν τα συναισθήματα δεν είχε πια ακτή να αγγίξει κι έτσι μεταμορφώθηκε σε μια μάζα δηλητηριωδών υγρών.

Τότε μπροστά στα μάτια του εμφανίστηκε το ημιδιαφανές όραμα της Καραμέλας, ακτινοβολώντας λευκό φως και θερμότητα. Και ο Αστροκούνελος της μίλησε και αυτά ήταν τα λόγια που της είπε:

«Θέλω να ξεριζώσω το μυαλό μου και να το βάλω στο μπλέντερ.

Θέλω να σε χτυπήσω αλλά στην πραγματικότητα χρειάζομαι μόνο την αγκαλιά σου.

Θέλω να σταματήσω να μιλάω με τα άλλα πλάσματα.

Θέλω να διαλυθώ σε φως.

Θέλω να μ’αγαπάς όπως μ’αγαπούσες.

Θέλω να νιώσω άδειος.

Θέλω να μην υπάρχει η φθορά και να ‘ναι όλα όμορφα.

Θέλω να ζήσω και θέλω να πεθάνω.

Δε θέλω να δεχτώ την αλήθεια.

Τίποτα απολύτως δε βγάζει κανένα νόημα. Ακόμα και να υπάρχει κάποιο νόημα σε τι ωφελεί αν δεν μπορούμε να το συλλάβουμε;

Το Κακό με νικάει. Το κρατούσα έξω για πάρα πολύ καιρό αλλά τώρα νομίζω ότι με καταβάλει κάθε μέρα και πιο πολύ.

Έχω σκοτεινιάσει...»

Λέγοντας αυτά τα λόγια ο Αστροκούνελος ένιωσε ένα τεράστιο φορτίο αρνητικής ενέργειας να φεύγει από μέσα του. Αν η αγαπημένη του ήθελε κάποιον άλλο τότε δεν υπήρχε τρόπος να αλλάξει την πορεία των γεγονότων. Σίγουρα θα μπορούσε να οργανώσει μια δολοφονία αλλά κάτι τέτοιο δεν ήταν του χαρακτήρα του.

Αποφάσισε λοιπόν να αναλάβει το πιο δύσκολο έργο. Να σταματήσει να τη σκέφτεται. Δεν έπρεπε να αφήσει το Εγώ του να διαστρεβλώσει την πραγματικότητα. Ήθελε να την κρατήσει στο μυαλό του ως μια ακτίνα ευτυχίας, ένα πλάσμα καλοσύνης που είχε τη μοναδική τύχη να γνωρίσει.

Και ποιός ξέρει, μπορεί κάποιο δισκοημερόνιο, σε κάποιο μακρινό, πολύχρωμο αστερισμό να την ξανασυναντούσε και τότε οι συνθήκες θα ήταν τέτοιες που κανείς και τίποτα δε θα μπορούσε να μπει ανάμεσα στην αγάπη τους. Ποιός ξέρει;