ΕΚΔΟΧΗ

ΕΚΔΟΧΗ

Δεν είχα ανάγκη για φαγητό και νερό. Δεν είχα ανάγκη για σώμα και εγκέφαλο. Κινούμουν ελεύθερα σε κενό χώρο και στο σκοτάδι τριγύρω έλαμπαν μακρινές πηγές φωτός σαν καρφίτσες σε μαύρο πέπλο. Έφτασα μπροστά σε δύο πύρινες στήλες και αυτές κινήθηκαν ρυθμικά σε περίπλοκα γεωμετρικά σήματα. Θα μείνω.

Ως κάτοικος του πλανήτη Όλντα ζούσα τη στιγμή κατά τη διάρκεια της μέρας και όλα ήταν όμορφα. Όταν όμως έφτανε το βράδυ έπεφτα στο δίχτυ των αρνητικών σκέψεων, ένας συνδυασμός ενοχής, εγωισμού και ανώφελων φαντασιώσεων έπαιρνε τον έλεγχο της ψυχής και του σώματός μου. Ήξερα πως έπρεπε να περιορίσω αυτή την πλευρά του εαυτού μου αλλά έβρισκα σχεδόν εξωσωματική αντίσταση όταν έκανα κάποια απόπειρα.

Δεν ήταν όμως πάντα έτσι. Όταν πήγα εκδρομή στο δάσος του Ταρκ μόνος μου αναζητώντας την πνευματική γαλήνη ήρθα αντιμέτωπος με ασύλληπτα γεγονότα. Γνώρισα μια οντότητα που ισχυριζόταν πως ήξερε την αλήθεια για τη φύση των πραγμάτων, είχε τη μορφή μεγάλης διάφανης μπλε σφαίρας. Μου εξήγησε πως ανήκει σε μια φυλή όντων ανώτερων διαστάσεων, μη αντιληπτών με τις εφτά γνωστές αισθήσεις. Η φυλή τους έπαιζε ένα παιχνίδι δημιουργίας νέων κόσμων με άλλα υψηλά όντα και κάθε φυλή είχε έναν αδιανόητο αριθμό σχεδιαστών που εισήγαν διαφορετικές πληροφορίες στο σύστημα.

Το δικό τους project ήταν το Χωροχρονικό Πολυσύμπαν. Με βασικά συστατικά την ύλη και την ενέργεια είχαν δομήσει ένα απίστευτα σύνθετο, γλιστερό οικοδόμημα που παλλόταν συνεχώς σε ένα ρυθμό φτιαγμένο από το εσωτερικό του. Ο χρόνος κινούταν πάνω σε μια ασταμάτητη λούπα την οποία εμείς αντιλαμβανόμαστε ως αιωνιότητα.

Άπειροι κόσμοι ενώνονταν, χώριζαν ή συγκρούονταν μεταξύ τους. Κάθε νέος κόσμος ξεκινούσε από τη χειρότερη δυνατή του μορφή και σταδιακά βελτιωνόταν μέχρι ένα ορισμένο σημείο. Μετά από αυτό το σημείο άρχιζε η παρακμή εκείνου του κόσμου και πλησίαζε το τέλος του. Οι Όλνταρς ήμασταν τυχεροί που είχαμε τύχει σε εκείνη την ευνοϊκή πιθανολογική κατάσταση, είχαμε συνείδηση αρκετά δυνατή για να κατανοήσουμε τέτοιου είδους έννοιες.

Κάθε σχεδιαστής αυτής της φυλής των Δημιουργών ήταν χωρισμένος σε δύο μέρη, αυτό του Δημιουργού και αυτό του Καταστροφέα. Οι δυνάμεις του Δημιουργού εκδηλώνονται μέσω των βαθιών συναισθημάτων του κάθε πλάσματος στο Πολυσύμπαν, όπως η αγάπη και η ελευθερία. Οι δυνάμεις του Καταστροφέα ήταν το βαρύ χέρι που έπαιρνε τα πάντα πίσω στο κενό. Οι ψυχές όμως επέστρεφαν σε άλλους καιρούς με άλλες μορφές για πάντα, απλά η μνήμη είναι αποθηκευμένη στον εγκέφαλο κι έτσι οι περισσότερες πληροφορίες χάνονταν από τη μια ενσάρκωση στην άλλη.

Η σκέψη με τρόμαξε όσο δεν είχα τρομάξει ποτέ ξανά. Ήμασταν σκλάβοι σε μια αιωνιότητα και δεν μπορούσαμε να ξεφύγουμε ποτέ και όλο αυτό για ένα παιχνίδι αόρατων και άγνωστων δυνάμεων. Οποιαδήποτε πίστη είχα στην ύπαρξη ενός Θεού που αγαπάει και γι’ αυτό δημιουργεί και δίνει ζωή κατέρρευσε μπροστά στο μέγεθος της αλήθειας που μου μαρτυρούσε τώρα αυτή η παράξενη μπλε μπαλίτσα.

Τότε κάτι εντελώς απροσδόκητο συνέβη. Μια λευκή δίνη τράβηξε στο εσωτερικό της εμένα και τη σφαίρα και βρεθήκαμε να αιωρούμαστε μπροστά σε ένα γιγάντιο ασημένιο και πράσινο νεφέλωμα. Πρέπει να ήταν κάποιου είδους πύλη προς ανώτερα πλέγματα πραγματικότητας, σκέφτηκα λοιπόν να μπω μέσα. Κάπως έτσι βρέθηκα να επιπλέω στην ασώματη κατάσταση μέχρι που έφτασα στις πύρινες στήλες. Τα φωτεινά σημεία ολοένα και λιγόστευαν μέχρι που δεν έμεινε κανένα. Μεσολάβησε μια μεγάλη παύση.

Πριν χάσω κάθε ίχνος της συνειδητότητας κατάφερα να ακούσω και ταυτόχρονα να πω κάτι σε όλες τις γλώσσες που είχαν ποτέ αρθρωθεί:

        «Ο κόσμος υπάρχει έξω μας αλλά τον δημιουργούμε μέσα μας. Υπάρχουμε στη μεγάλη συνείδηση του σύμπαντος και αυτό υπάρχει στη δική μας. Το κατά πόσο νοηματοδοτούμε τη ζωή ή όχι είναι δικό μας θέμα και όποια και να ‘ναι η σωστή απάντηση δε θα τη μάθουμε με δική μας πρόθεση. Οπότε κάθε πίστη, κάθε ιδέα είναι σωστή και λάθος ταυτόχρονα.

Η περιορισμένη ανακυκλώσιμη Ύλη προέρχεται από το Κενό, το οποίο είναι άπειρο. Γι’ αυτό όταν ένα πνεύμα ζήσει όλη του την ενέργεια, η οποία μπορεί να έχει περάσει από μυριάδες σώματα, γυρνάει στην πηγή απ’ όπου ήρθε. Αυτή η αιωνιότητα, δηλαδή, έχει μια ημερομηνία λήξης και το πνεύμα γυρνάει στο απόλυτο Κενό. Μόνο που το Κενό είναι Φως κι όχι σκοτάδι.

Κι εμείς από αυτό το Φως ερχόμαστε.»