ΓΕΝΝΕΣΗ

ΓΕΝΝΕΣΗ

Πυροβολισμοί. Η Γη είναι έγκυος. Ο Πλανήτης αρχίζει να διαστέλλεται, δε χωράει πια στα νοητά πλαίσια. Για την ακρίβεια ανασχηματίζει τη μορφή του. Αυτή τη φορά αρχίζει λίγο λίγο. Αυτή τη φορά θα ‘ναι όμορφο. Τα συναισθήματα του άυλου σχεδόν παρατηρητή βρίσκονται σε έξαρση. Περνά από όλα τα φάσματα, της χαράς, της απερίγραπτης ευτυχίας, του δέους, της φρίκης μπροστά στο ασύλληπτο. Η οργασμική θέαση του μορφοποιούμενου πλανήτη τον γεμίζει και τον διαστρεβλώνει ταυτόχρονα, αλλάζει και αυτός από τη συμπαντική μεταβολή. Μωβ σκόνη τον περιβάλλει, αναμεμειγμένη με ασημένιους, χρυσούς και κόκκινους φωτεινούς λίθους. Το εκτυφλωτικό φως που λούζει την Ύπαρξη απ’άκρη σε άκρη δεν αφήνει περιθώρια σκέψης ή συνείδησης. Η ύλη ξεθωριάζει, ο χώρος περνά σε άλλη υπόσταση, μάλλον δε λέγεται χώρος πια. Δεν υπάρχει χώρος. Χρόνος? Χρόνος φαίνεται πως υπάρχει, αφού υπάρχει η σκέψη, η ροή των γεγονότων. Ο παρατηρητής ενώνεται με την ζωντανή πλέον οντότητα του πλανήτη. Ο νους παραλύει, τελευταία του σκέψη είναι η επερχόμενη είσοδος στο άπειρο, το ανύπαρκτο, το σημείο που το μηδέν και το ένα συναντώνται. Χτύπος. Χτύπος. Χτύπος. Ζει. Αναπνέει. Ολοκληρώθηκε. Δεν είναι πια σκέψεις αυτά. Ιδέες, φτιαγμένες από το οπιούχο υλικό του ονείρου είναι. Και δεν υπάρχουν.