ΕΝΑΛΛΑΚΤΙΚΗ ΑΙΣΘΗΣΗ ΤΗΣ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑΣ

(Στο blog θα ανεβάζω και δουλειές άλλων, εφόσον ταιριάζουν σχετικά με το ύφος. Το συγκεκριμένο είναι ένα διήγημα του φίλου μου του Σαράντη.)

ΕΝΑΛΛΑΚΤΙΚΗ ΑΙΣΘΗΣΗ ΤΗΣ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑΣ

Μωβ σύννεφο που μοιάζει με αραχνοΰφαντο πέπλο, πάνω από την κοιλάδα των χρωμάτων, πρασινoκόκκινες σκηνές στολισμένες με κίτρινες κορδέλες. Άνθρωποι, σκυλιά, γάτες, λουλούδια. Στο κέντρο της κατασκήνωσης μια φωτιά που έχει από χρόνια να σβήσει η μάλλον έχει ξεχάσει, μα φυσικά πώς να σβήσει εφόσον περνάει τέλεια εκεί. Είναι το κέντρο του σύμπαντος, καίει, είναι.

«Για δες, είπε κάποιος από τις τόσες παρέες που θαύμασαν τη συντροφιά της. Όλοι θέλουμε να καθίσουμε κοντά της μα κανείς δεν αντέχει να πλησιάσει περισσότερο.»  

Ξαπλώνει κλείνει τα μάτια και ξεφυσάει... Ένα κορίτσι με πορτοκαλι φόρεμα και πλεκτά καστανά μαλλιά πλησιάζει φέρνοντας χαμόγελο και ένα καλάθι με καλοκαιρινά φρούτα κάθε είδους. Μόλις μοιράζει και το τελευταίο σηκώνεται όρθια και αρχίζει να χορεύει αργά και γαλήνια στο ρυθμό μιας παλιάς ξεχαρβαλωμένης κιθάρας μέσω της οποίας ξεπηδούσαν τα όνειρα ενός ρυτιδιασμένου άντρα με μακριά ασπρόξανθα μαλλιά που έχει ξαποστάσει στην καμπύλη που του προσφέρει το δέντρο με τον κορμό του. Μα εκείνη δεν τον βλέπει και ίσα που τον ακούει παρ' όλα αυτά τον νιώθει στον αέρα σαν τον άνεμο που χτυπάει το κύμα και του δίνει ορμή.
Κάποια άλλη φορά ο ήλιος δεν ανέτειλε και έδωσε όλο το φορτίο του στη φωτιά.

Σαράντης Κλιάρης