ΘΕΡΑΠΕΙΑ

ΘΕΡΑΠΕΙΑ

Η ώρα ήταν ήδη περασμένη και η παγωμένη από το φως βιτρίνα άφηνε την τελευταία της πνοή για χάρη του περιεχομένου της. Το μυαλό της Δ. μούδιασε καθώς η ακτινοβολία τη διαπερνούσε κύτταρο προς κύτταρο. Πράσινες δέσμες με φωτόνια άνοιξαν δίοδο για μια πρωτόγνωρη αίσθηση. Σε μορφή σφαίρας η Αίσθηση κατέκλυσε τη Δ. και την οδήγησε βαθιά στη σκοτεινή τρύπα που αποτελούσε ουσιαστικά το κατακερματισμένο της συνειδητό.

“Επικίνδυνο πράγμα το Συνειδητό”, παραδέχτηκε από μέσα του ο Οδηγός Σφαίρα. Ήταν λοιπόν η στιγμή που η Δ. περίμενε στωικά για χρόνια, χρόνια γεμάτα προσπάθεια σωματική και κυρίως πνευματική. Το εσωτερικό του κορμιού της αποκαλύφθηκε μπροστά στο Τρίτο Μάτι (ή το υποτιθέμενο Τρίτο Μάτι) με αποχρώσεις που αντικατόπτριζαν τις αύρες τις. Η πορεία ήταν κατηφορική με απότομες αλλαγές ταχύτητας. Η εμπειρία κόντευε να αγγίξει αυτό που οι άνθρωποι ονομάζουν Θέωση. Ο Χρόνος όμως, δυστυχώς για τα περισσότερα Όντα, είναι έννοια καθαρά υποκειμενική και μεταβλητή. Έτσι μέσα από την παρατήρηση η Δ. ένιωσε τη ζωή να περνά από μπροστά της και μέσα της, μέχρι που η αδιάκοπη ροή ηδονικής ενέργειας σταμάτησε.

Κάθε αυταπάτη που έτρεφε η Δ. για το “Τρίτο Μάτι”, την “πολυπλοκότητα της ευαίσθητης ύπαρξής της” και τελικά για το ίδιο το Άτομο οπτικοποιήθηκε μπροστά της σαν καθρέφτης. Για μια στιγμή υπήρξε σιωπή, τόση που έκανε θόρυβο και μετά πραγματικός και εκκωφαντικός θόρυβος προήλθε από τη θραύση του γυαλιού που ταυτόχρονα ήταν οι καθρέφτες αλλά και οι σφαίρες που επιπλέουν στο Νου.

Μυριάδες εκπρόσωποι του υγρού στοιχείου έφτασαν στο σημείου της έντασης και καταπράυναν τον πόνο για αυτά που χάθηκαν. Η Δ. όμως ήταν πλέον χαρούμενη. Δε θα αναζητούσε πια μόνη και χαμμένη τη θέση της στο Συμπαντικό Κύκλο. Το σύνολο θα τη συνόδευε στα σχέδια που η ίδια θα είχε βασίσει στην αγνότητα, τη σοφία, την αλληλεγγύη και το Θετικό. Η κουρτίνα της οπτικής πραγματικότητας έπεσε (όπως άλλωστε έχει γραφτεί) και το Διάστημα απλώθηκε σε όλη του την αβυσσαλέα κενότητα. Τα μάτια της γυναίκας στράφηκαν στον Οδηγό. “Πότε φτάνουμε στην Κοιλάδα”, προσπάθησε να πει αλλά δεν κατάφερε να αρθρώσει ούτε μια συλλαβή. Για την ακρίβεια δεν κατάφερε ούτε να αναπνεύσει, αφού δεν υπήρχε προστατευτική φούσκα, ούτε καν αόρατη. Και μάλλον θα έπρεπε να αναφέρουμε πως ούτε ο Οδηγός υπήρχε πια (προφανώς), αν υπήρχε δηλαδή γενικά. Η Δ. έπαψε να αναπνέει μέχρι που ο εγκέφαλός της νεκρώθηκε. 

Παραδόξως τα πράγματα δεν τελείωσαν εκεί. Νέες αισθήσεις (“Οχτώ; Δώδεκα; Σαρανταέξι;”) ανέλαβαν να ερμηνεύσουν τη νέα πραγματικότητα της Δ., βασισμένη όχι πια στον τόσο αδιαμφισβήτητα προβλέψιμο παρασιτισμό της Ηλιακής Εποχής. Πλεόν η κατανόηση συνδεόταν, σχεδόν ταυτιζόταν, με τη φαντασία με αποτέλεσμα φυσικά την ζωντανή δημιουργία νέας ύλης. Και το πιο σημαντικό: το Εγώ ήταν Ένα και το Όλο ήταν 'Ενα και τα δυο μαζί όμως ήταν Μηδέν.