ΟΙ ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΤΟΥ Ρ. (ΜΕΡΟΣ 3ο)

ΟΙ ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΤΟΥ Ρ.

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 3: ΤΟ ΦΩΤΕΙΝΟ ΟΝΕΙΡΟ (ΛΗΘΗ ΚΑΙ ΣΥΝΑΙΣΘΗΣΙΑ)

Για μια στιγμή που έμοιαζε με εκατομμύρια στιγμές ο Ρ. επέπλεε σε σκοτεινό κενό και η Ύλη γύρω του είχε πάρει τη μορφή από μικρές ροζ σφαίρες. Άπλωσε το χέρι για να αγγίξει μια σφαίρα και ένιωσε να τον τραβάει μέσα σε μια δίνη. Πριν το καταλάβει το σώμα του εξαφανίστηκε στο αγνό Χάος και κάθε εκατοστό του μυαλού του μούδιασε, ξέχασε τα πάντα. Η Συνείδησή του απλώθηκε και σταδιακά ενώθηκε με την Κοινή Συνείδηση. Αυτή η αίσθηση τον έκανε να αντιληφθεί πως η ουσία, το μικρότερο μόριο στη δομή του Σύμπαντος είναι η Συνείδηση. Επίσης, ο Ρ. αντιλήφθηκε πως είχε πριν λίγο πεθάνει.

Μια μεγάλη έκταση μαύρου χώματος περιτριγύριζε τον Ρ. Στον ορίζοντα φαινόταν ένα φως, ελκυστικό και ζεστό. Ο Ρ. κίνησε για εκεί με βήματα υπεράνω χώρου, καθώς εκεί οι αποστάσεις μετρούνταν διαφορετικά. Γρήγορα έφτασε σε ένα πλάτωμα από άσπρο και μαύρο μάρμαρο. Στην πλευρά του μαύρου μαρμάρου στεκόταν ένα δέντρο φτιαγμένο από φωτεινές ακτίνες συμπαντικής ενέργειας, ενώ στην πλευρά του άσπρου μαρμάρου στεκόταν κυρτό ένα μαραμένο λευκό δέντρο και από πάνω έβρεχε ένα μαύρο σύννεφο. Αστραπές διατάραξαν την αδιαπέραστη σιγή του περιβάλλοντος τοπίου. Ο Ρ. σκέφτηκε πως δεν χρειαζόταν να διαλέξει ένα μόνο δέντρο, αποφάσισε λοιπόν να προχωρήσει ευθεία.

Όταν βρέθηκε ακριβώς ανάμεσα στα δύο δέντρα μια ριπή σκοτεινής δύναμης του έσκισε την ψυχή. Ανθρώπινο σώμα άρχισε να σχηματίζεται πάνω στην Ύπαρξη του Ρ., ο οποίος ένιωσε σαν μια συμφωνία οργασμών να ενσωματώνεται στον πρωτογενή Εαυτό του. Γυμνός στάθηκε σε γυμνό τοπίο, ένα τοπίο που αποσυντέθηκε σε δευτερόλεπτα αφήνοντας το Ρ. στη Ζώνη του Ανύπαρκτου και του Απείρου με μόνο έναν ολόσωμο καθρέφτη μπροστά του. Ο Ρ. είδε στον καθρέφτη τον εαυτό του λίγο μωβ. Μάλιστα Κυρίες και Κύριοι. Ο Ρ. ήταν μωβ. Στην κλίμακα του ψυχεδελικού αυτό σίγουρα θα έπιανε ένα 9.

Κάτι απεχθές και συνάμα αναγκαίο συνέβη εκείνη τη στιγμή. Ο Ρ. ξύπνησε. Ο Ύπνος του ήταν βαθύς και πολύχρονος. Η στάση του σώματός του ήταν η ίδια με πριν ακριβώς. Σηκώθηκε από το στρώμα στο πάτωμα και κοίταξε γύρω στο δωμάτιο. Πιο δίπλα ο Γέροντας έφτιαχνε μια μπάλα ενέργειας με τα χέρια, πετυχαίνοντας σιγά σιγά να την οπτικοποιεί. Ο Ρ. κατακλύστηκε από μια ξαφνική επιθυμία να ακούσει αυτά που βλέπει. Μετατόπισε με τη σκέψη του τα νεύρα στον εγκέφαλό του και εστίασε σε ένα βιβλίο πάνω στο τραπέζι. Μουσική φτιαγμένη από άγνωστους, πρωτόγονους και μηχανιστικούς ταυτόχρονα ήχους καθρέφτιζε την περιπέτεια που κρυβόταν στο βιβλίο. Σαστισμένος φώναξε κάτι ακατάληπτο.

“Ηρέμησε” είπε με καθησυχασμό στη φωνή ο Γέροντας. “Έχεις δυνατότητες Ρ. και τώρα το απέδειξες. Απέκτησες την ιερή γνώση της Συναισθησίας. Χρησιμοποίησε αυτό το δώρο σωστά”.

“Και τι μου μένει να κάνω τώρα; Πώς να συνεχίσω;” ρώτησε εύλογα ο Ρ.

Ο Γέροντας απάντησε “Το Φωτεινό Όνειρο είναι ένα μέσο μεταφοράς. Σε μεταφέρει στις πιο μακρινές διαστάσεις του Πολυσύμπαντος και γι' αυτό εσύ τις εκλαμβάνεις αποσπασματικά, αφαιρετικά. Το πιο βασικό είναι η δική σου Αντίληψη. Υπάρχει ένα ακόμα μέσο μεταφοράς. Η Υπναγωγία. Μόλις νιώσεις έτοιμος να κοιμηθείς κλείσε τα μάτια και συγκεντρώσου σε μια σκέψη καθώς μπαίνεις στους διαδρόμους του Ύπνου. Οι εικόνες θα πάρουν σταδιακά ζωή και θα βρεθείς σε άλλες διαστάσεις, πιο κοντινές όμως από ότι πριν. Απόψε πρέπει να σκεφτείς μια έρημο. Στην έρημο θα βρεις συντρόφους. Η μορφή όλων αυτών θα καθοριστεί και πάλι από τη δική σου Αντίληψη. Μετά απλά θα προχωρήσεις, η κατεύθυνση δεν έχει σημασία”.

“Η εκπαίδευσή μου δηλαδή θα έχει τελειώσει τότε, Γέροντα;”.

“Η εκπαίδευσή σου έχει ήδη τελειώσει Ρ. Πήγαινε τώρα και προσπάθησε να κουραστείς”. Ο Ρ. υπάκουσε το Γέροντα και βγήκε από το δωμάτιο με ένα απόκρυφο χαμόγελο.