ΕΛΕΥΣΙΝΙΑ

ΕΛΕΥΣΙΝΙΑ

Κρατάω στα χέρια μου μια Κιβωτό. Και ταυτόχρονα Είμαι μέσα σε αυτή την Κιβωτό. Νιώθω να πετάω πάνω από ωκεανούς γαλήνης. Πάνω από τα νερά υψώνεται μια φωτεινή αψίδα, μία πύλη, μία στοά. Περνάμε ανάμεσα περιστρεφόμενοι παράλληλα 360 μοίρες.

Η Κιβωτός τη μια στιγμή βυθίζεται στην άβυσσο για να κυνηγήσει θαλάσσια όντα προς κατανάλωση και την άλλη πετάει με ξύλινα φτερά μέχρι τα σύννεφα και μέχρι τον ήλιο.

Κάποια στιγμή βρισκόμαστε δίπλα σε μια βραχονησίδα γεμάτη Σειρήνες. Οι Σειρήνες που συναντάμε είναι γλυκές και φιλόξενες. Μας υποδέχονται με τραγούδια και μας αποχαιρετούν με δώρα και φιλιά.

Βυθιζόμαστε περισσότερο από κάθε άλλη φορά. Οι δονήσεις διαπερνούν το πλήρωμα και εισβάλλουν στο νευρικό σύστημα προκαλώντας αργές κινήσεις και βαθιές, απρόσμενες σκέψεις.

Σκέψεις από την παιδική ηλικία, μνήμες από τα μελλοντικά γηρατειά, μία ταινία που κρατάει όσο άλλο μια ζωή.

Η ιδέα του χρόνου έχει αποκτήσει ιδιότητες του βυθού σε αυτή την έρημο του μπλε. Κάτω εκτείνεται το απόλυτο κενό. Τι τρόμος. Δεν υπήρχε ελπίδα. Κάποιος ήρθε και μου είπε χαμηλόφωνα «Θυμάσαι;». Το κατάλαβα από την κίνηση του στόματος και την έκφραση, καθώς το βουητό από την πίεση δεν άφηνε τον ήχο να περάσει. Ένα άυλο τείχος.

Αναμονή.

Σύννεφα, χορωδίες, μπασογραμμές, αέρας, πετούσαμε. Γλιστρούσαμε για την ακρίβεια στις ίδιες τις δομές του Κόσμου και στα πρόσωπά μας φυσούσε ο αέρας της Ζωντανής Συνείδησης. Πολλαπλή ύπαρξη, γνώση. Γκρίζες ακτές γύρω από σκούρες μπλε λίμνες και κάπου στο βάθος μία σκάλα. Η είσοδος προς αυτό που βρίσκεται ανάμεσα στην ατμόσφαιρα και στο Διάστημα. Μία πνευματική κατάσταση είναι στην πραγματικότητα (αν και το πνεύμα δεν είναι ακριβώς αυτό που φτάνει μέχρι τον «παράδεισο», την Τάνελορν).

Ξαφνικά ήμασταν στη σκάλα και ανεβαίναμε. Αυτό που υπήρχε πάνω από τα σύννεφα δύσκολα περιγράφεται με ανθρώπινες λέξεις. Πορτοκαλί ακτίνες έπεφταν ανάμεσα στα μάτια μας και ζέσταιναν το μυαλό μας.

Ο Κεντρικός περπάτησε στην άκρη της σανίδας και πήδηξε από την Κιβωτό για να περπατήσει στα σύννεφα ανάμεσα στους γκρι πέτρινους ναούς που στέκονταν πάνω τους. Αποφασισμένος έπεσα κι εγώ και βρέθηκα καλυμμένος από μια δροσερή και απαλή υφή. Αστέρια αποκαλύφθηκαν στο πραγματικό τους μέγεθος  γεμίζοντας τον Ουρανό με γραμμικό φως και χρώματα από το ιώδες μέχρι το κόκκινο σε διάχυση. Ακούστηκε μια κραυγή. Κεντρικά μια μορφή έβγαζε τα καρφιά από το σταυρό που την είχαν καρφώσει.

Όχι άλλο από Εμένα. Παρακαλώ. Αυτό που μας γλυκαίνει πιο πολύ, παίζει με εμάς και σκοτώνει κάθε Ύλη. Κάθε στιγμή είναι πρώτη. Μίσος και αγάπη, χάος και τάξη. Μπαίνω μέσα, κόβω προσεκτικά τομές στο καλούπι και ανοίγω μια έξοδο από τον Χώρο. Θέλω να δω πώς είναι. Πραγματικά, πέρα από τις φαντασιώσεις, πώς είναι;

Βγαίνω από τη δέρμα, κρυώνω πάρα πολύ, είμαι γυμνός και χιονίζει. Αλλά είναι όμορφα, είναι ελάχιστα πιο αληθινά. Κατάλαβα ότι είμαι ξαπλωμένος στον πάγο και με μεγάλη προσπάθεια σηκώθηκα. Άνθρωποι με κρατούσαν στους ώμους τους. Άνοιξα τα μάτια και όλη η εμπειρία άρχισε να χάνεται σε μια δίνη. Το μόνο που ακούστηκε ήταν ένας ψίθυρος. Και ο κρότος.

Ο ήλιος έλαμπε εκτυφλωτικά πίσω από τα παγόβουνα στο βάθος. Η λίμνη μπροστά ήταν παγωμένη και χιόνι είχε κατακλύσει το οπτικό μου πεδίο. Παρακολουθούσα την ιεροτελεστία μπροστά στα μάτια μου μαγεμένος από το μυστήριο και την ομορφιά. Δίπλα στην ορχήστρα που έπαιζε τα τραγούδια του Βορρά χόρευαν ιέρειες με σκούρες πράσινες φορεσιές. Οι κινήσεις τους βάραιναν από το παρελθόν και μετέδιδαν ελπίδα. Τότε, όπως είχε καθιερωθεί από καιρό, βγήκε από το έδαφος η Περσεφόνη, ντυμένη πλέον στα λευκά. Τα μαύρα  μαλλιά της καθρέφτιζαν το Σύμπαν. Όλα αυτά, ο κυκεώνας, οι μινώταυροι, ο Άδης, ο Διόνυσος, το πέρασμα από τον Κάτω Κόσμο οδηγούσαν σε αυτό. Και η απόλυτη κάθαρση έγινε ταυτόχρονα βίωμα του πλήθους που ακολουθούσε την πομπή ολόκληρη τη νύχτα.